Opinieartikelen

,,Jullie zijn lekker zichtbaar hè," horen we vaak.
Klopt. We laten graag zien waar we voor staan. En experimenteren daar ook mee.  Dat leidt tot allerlei oordelen. Van ‘verfrissend’ tot ‘aandachttrekkerij’.

Ja ja, het is Wereld Hart Dag ❤️ , vandaar.

Zichtbaar leiderschap gaat niet alleen over visie en strategie.
Het gaat ook over je hart laten zien.

Durven leiden vanuit liefde: voor je mensen, voor je werk en voor de wereld die je wilt achterlaten.

Charlotte van Asseldonk de TalentenLeider schreef gisteren een leuke post over het belang van lachen, in leiderschap. Als manier om te verbinden, je van je menselijke kant te laten zien en ontspanning te brengen. De boog hoeft niet altijd gespannen te zijn.

Dat geldt niet alleen intern, ook naar buiten toe.

Zichtbaar zijn, jezelf laten zien, je verhaal vertellen, het klinkt goed. En ik geloof er ook heilig in.

Maar toen Bas Huitink onder mijn post schreef over aanwezig zijn, gebeurde er iets bij mij. Hij zei: "𝘈𝘭𝘴 𝘫𝘦 𝘫𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘩𝘦𝘭𝘦𝘮𝘢𝘢𝘭 𝘢𝘢𝘯𝘸𝘦𝘯𝘥𝘵 𝘰𝘮 𝘥𝘦 𝘥𝘰𝘦𝘭𝘦𝘯 𝘷𝘢𝘯 𝘫𝘦 𝘰𝘳𝘨𝘢𝘯𝘪𝘴𝘢𝘵𝘪𝘦 𝘵𝘦 𝘳𝘦𝘢𝘭𝘪𝘴𝘦𝘳𝘦𝘯, 𝘥𝘢𝘯 𝘣𝘦𝘯 𝘫𝘦 𝘢𝘢𝘯𝘸𝘦𝘻𝘪𝘨 𝘸𝘢𝘢𝘳 𝘫𝘦 𝘬𝘶𝘯𝘵 𝘣𝘪𝘫𝘥𝘳𝘢𝘨𝘦𝘯. 𝘋𝘢𝘵 𝘪𝘴 𝘦𝘦𝘯 𝘵𝘢𝘢𝘬𝘰𝘱𝘷𝘢𝘵𝘵𝘪𝘯𝘨. 𝘋𝘢𝘯 𝘣e𝘯 𝘫𝘦 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘻𝘪𝘤𝘩𝘵𝘣𝘢𝘢𝘳? 𝘕𝘪𝘦𝘵 𝘢𝘯𝘥𝘦𝘳𝘴𝘰𝘮."

Dat was het advies van Pieter W.C.M. Cobelens tijdens onze lunch gisteren. Oud-hoofd van de MIVD, spreker, levensgenieter en boven alles: een man die aanwezig is.

Ik ontmoette Pieter via Speakers Academy®. Ik vroeg hem ooit om een interview en dat werd een artikel over leiderschap dat veel losmaakte. Daarna nodigde hij me uit voor een parachutesprong. “Elke stoere vrouw moet minstens één keer gesprongen hebben,” zei hij. “Want pas uit je comfortzone groei je echt.”

•  de man die me in een lege metrogang van achteren besloop en zijn arm om mijn middel legde.
• de baas van mijn vakantiebaantje die zei dat hij nog wel een plannetje met me had, op zolder, als het rustig was.
• de chauffeur die zich naast zijn truck stond af te trekken, naar de weg gericht, en mij de hele tijd recht aankeek en nakeek toen ik als 12-jarige langs hem moest fietsen om thuis te komen.

Ik kijk met bewondering naar mensen die met veel verstand van zaken analyses kunnen maken van de problemen van onze tijd. Over het klimaat, de huizenmarkt, geopolitiek en meer.

“𝘝𝘢𝘯 𝘰𝘯𝘻𝘦 𝘭𝘦𝘪𝘥𝘦𝘳𝘴 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘵 𝘷𝘦𝘳𝘸𝘢𝘤𝘩𝘵 𝘥𝘢𝘵 𝘻𝘪𝘫 𝘩𝘦𝘵 𝘨𝘰𝘦𝘥𝘦 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘣𝘦𝘦𝘭𝘥 𝘨𝘦𝘷𝘦𝘯,” zegt het Amerikaanse softwarebedrijf Astronomer op X. Dit weekend zette Astromer de ceo op non-actief, nadat hij en zijn hr-collega de hele wereld over gingen als ‘sappig nieuws’; betrapt op hun stiekeme affaire die via de kisscam van Coldplay werd vastgelegd.

Onder mijn video over de switch van kennis naar koers, schreef Richard van Houten een reactie die mij triggerde:

"80% 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘭𝘦𝘪𝘥𝘦𝘳𝘴 𝘥𝘪𝘦 𝘪𝘬 𝘮𝘦𝘦𝘮𝘢𝘢𝘬, 𝘭𝘦𝘪𝘥𝘦𝘯 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘷𝘢𝘯𝘶𝘪𝘵 𝘬𝘰𝘦𝘳𝘴 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘷𝘢𝘯𝘶𝘪𝘵 𝘬𝘦𝘯𝘯𝘪𝘴. 𝘒𝘦𝘯𝘯𝘪𝘴 𝘪𝘴 𝘷𝘦𝘪𝘭𝘪𝘨, 𝘬𝘰𝘦𝘳𝘴 𝘪𝘴 𝘳𝘪𝘴𝘪𝘤𝘰."

En toen noemde hij ook nog iets anders: 𝘵𝘩𝘦 𝘗𝘦𝘵𝘦𝘳 𝘗𝘳𝘪𝘯𝘤𝘪𝘱𝘭𝘦.
De theorie dat mensen in hiërarchieën vaak promoveren, totdat ze op een niveau terechtkomen waarop ze niet meer competent zijn.

Doe maar rustig. Wees lief. Wees stil.
Maar weet je? Wen er maar aan, we zijn al met zóveel.

Op de Parade zag ik Hadewych Minis en Stephanie Louwrier in actie. Hier sloten ze mee af: minder ik, minder jij, meer wij!
Twee vrouwen, één podium en geen concessies. Alles erop en alles eruit.
Muziek, humor en lef. Zichtbaarheid zonder excuses.
Ik was zo onder de indruk.

Begin juni reed ik naar Rotterdam om een groep jongeren te helpen met het vertellen van hun verhaal.
Jongeren die ervaringsdeskundig zijn als het om jeugdzorg gaat.

Regelmatig word ik benaderd door leiders die zeggen:
“Ik moet zichtbaarder zijn van de aandeelhouders.”
“Marketing heeft gezegd dat ik op LinkedIn moet.”
“Er moeten meer klanten komen, dus ik moet mezelf beter laten zien.”

Maar de slimste pakken hun podium. Juist nu.

Als het economisch tegenzit, zie je het patroon steeds opnieuw: budgetten voor marketing, communicatie, PR en evenementen worden als eerste geschrapt.

Zichtbaarheid? Stilte.
Leiderschap? Onzichtbaar.

En ook niet veel likes.

Dat klinkt misschien een beetje dwars. Zeker als je weet dat ik al vijftien jaar actief ben op dit platform. Ik post, schrijf artikelen en nieuwsbrieven, deel, koppel mensen. Ik geef zelfs LinkedIn trainingen (ook al weten anderen veel meer van LinkedIn dan ik).

AI kan het allemaal voor je doen: je visie vertalen, je toon raken en een post schrijven.

En natuurlijk, wij maken daar ook gebruik van. We trainen onze GPT’s, leren ze de stem van onze klanten kennen. We zetten ze in om snelheid te maken, ideeën aan te scherpen en geweldige teksten te bouwen. Hallo, je bent gek als je het niet doet.

Natuurlijk, inhoud is belangrijk. Een scherpe visie, een relevante mening, een verhaal dat klopt.

Je kunt een sterke tekst schrijven, precies weten wat je wilt zeggen.

Maar de echte impact maak je pas als je ook durft aanwezig te zijn.
Met zelfvertrouwen, charme, echte aandacht en connectie.

Het vraagt moed. Het vraagt visie. Het vraagt de bereidheid om niet langer toe te kijken, maar zelf het gesprek te leiden. De voorlopers in elke branche – de namen die je herkent, de mensen die je citeert – zijn daar niet vanzelf gekomen. Ze hebben ervoor gekozen om zichtbaar te zijn.

Niet in één klap. Maar stap voor stap.

Het zijn dé vragen die elke journalist stelt en waar elke journalistieke publicatie antwoord op moet geven.
Ik ben geen journalist meer, maar deze vragen gebruik ik nog steeds.

Het is zo enorm leuk en boeiend om veel vragen te mogen stellen.

Iemand die steeds weer krachtige verhalen deelt en zo een duidelijke positie als boegbeeld opbouwt.
Telkens goed van toon, sterk standpunt en slim opgebouwd.

Jaloersmakend dat iemand dat kan!

Steeds meer indekking toevoegen.
Steeds minder uitgesproken en persoonlijk.

Hij: oprichter van een groeiend bedrijf. Met een heldere visie en flinke ambities.

Maar soms komt ie sneller dan je verwacht...

Zo meldde het Wereld Natuur Fonds (WWF-NL) dat de populatie wilde dieren in de afgelopen 50 jaar met bijna driekwart afgenomen.

Een verbijsterend getal, zeker als je het doortrekt naar de toekomst.

Ze zitten overal: super goede experts die met hun kennis, ervaring en zienswijze het goud van organisaties zijn. Mensen met wie je als bedrijf best zou willen pronken.

Alleen, hoe krijg je ze zover de rol van boegbeeld op zich te nemen?

(en soms ook bij ademhalen op een berg in Ibiza).

Vroeger durfde ik mijn plek niet in te nemen. Ik wist dat ik iets te brengen had, maar maakte mezelf kleiner dan nodig was. Anderen waren vast beter, slimmer, verder. Dus ik hield me in.

Tot ik op onderzoek ging. Naar binnen: via psychologie, NLP en spiritualiteit. Laag voor laag leerde ik mezelf beter kennen.

Maar dat is het wel. Voor wetenschappers, journalisten, politici, zorgverleners, rechters en meer. Mensen die gewoon hun werk doen. Dat werk wordt steeds vaker beantwoord met agressie.

Hoe meer expertise je hebt, hoe minder je geneigd bent om in zwart-wit te spreken. Je kent de nuances, de context, de uitzonderingen, oorzaken en gevolgen. En dus zie je niet één perspectief, maar een heleboel.

Niet altijd zichtbaar, wel voelbaar: het geluid dat je als organisatie laat horen, verdient aandacht.

De woorden tellen, maar de gezichten erbij misschien nog wel meer. Vooral dat van de leiders. Wie zijn zij, hoe denken zij, hoe kijken zij naar de wereld?

Wij werken alleen met mensen die iets willen veranderen. Die de wereld beter willen maken via grote thema’s als zorg, gezondheid, energietransitie, burgerschap, leiderschap, duurzaamheid of AI. Boegbeelden die niet alleen willen groeien in omzet, maar vooral in impact.

Sommige experts en leiders verdienen een megafoon... Dat is in een notendop waarom we ons met Bureau voor Boegbeelden op (jaja) boegbeeldenrichten. Leiders, vooroplopers en bijzondere experts van organisaties.

Boegbeelden lopen voorop. Niet omdat de weg geplaveid is, maar omdat ze weten waar ze naartoe willen. Ze trotseren onzekerheid, nemen onverwachte wendingen voor lief en blijven koers houden op hun visie. Dat vergt lef.